سینما

این روزها دوباره طبق معمول من گیر دادم به یه چیز و دست بردار نیستم. اصولا همین جوریه یه دوره هایی گیر می دم به کتاب و خودمو خفه می کنم، یه وقت می شینم صبح تاشب، نه ببخشید شب تا صبح، فیلم می بینم اون هم فقط خارجی.

حالا الان هم هوس کردم فیلم ایرانی ببینم. نمی دونم واقعا دلیل این هوس چیه؟ چون کمتر زمانی به فیلم علاقه داشتم اون هم از نوع ایرانیش. ولی حالا به هر حال این دور بودنه است یا هر چیز دیگه ای. دیروز تا حالا سه تا فیلم ایرانی دیدم.
اولیش دموکراسی تو روز روشن بود، که نمی گم فیلم خوبی بود ولی خب بد هم نبود. یعنی من دیالوگ ها و به خصوص بازی طبق معمول خیلی خوبه حمید فرخ نژاد،رو خیلی دوست داشتم و البته من شخصا موضوع فیلم رو دوست داشتم ولی متاسفانه این نقش مزخرف محمدرضا گلزار و بازی فوق العاده لوسش وقتی جلوی چشمم میاد نمی تونم بگم فیلم خیلی خوب بود. و ضمنا مطمئنم اگر فرخ نژاد رو برداریم فیلنامه تبدیل میشه به یه کلیشه تکراری و خسته کننده، ولی به هر حال توی این آشفته بازار سینما بد نبود.
دومین فیلمی که دیدم، کیفر بود. که متاسفانه افتضاح بود. من هیچ چیزش رو دوست نداشتم. البته از حق نگذریم هنرپیشه هاش به نظرم بیشتر از حد توانشون بودند. یعنی هر چقدر می گردم دنبال اینکه یه بخش ماجرا رو هم گردن بازی بد فلان هنرپیشه بندازم میبینم بندگان خدا هنرپیشه های خیلی خاصی نبودند ولی از حد خودشون بهتر ظاهر شدن. و همه مشکل فیلم مال داستان مزخرف و تکراری و غیر ملموس نویسنده محترم بود.
و اما سومین فیلم که وقتی پای بهرام بیضایی وسط میاد یه کم واسه منی که فیلم باز نیستم و منتقد هم نیستم و فقط دارم نظر شخصی می دم حرف زدن رو سخت تر می کنه. فیلم "وقتی همه خوابیم" رو دیگه نمیشه خیلی راحت بگیم خوب بود یا بد بود. یه جاهایی حرص آدم رو در میاورد، یه جاهایی دهنت صاف میشد اینقدر که حال میکردی. اما مجموعا بخوام بگم از اون فیلم هایی بود که من اگه می رفتم سینما واسه دیدنش، دلم نمی سوخت حداقل. احتمالا راضی بودم. هر چند یه کم همچین بگی نگی به شعور آدم توهین می کنه بعضی جاها ولی خب قابل اغماض بود.
البته خب لازم به ذکر نیست که دلیل اینکه الان دارم اینها رو می نویسم و فیلم ها یه کم قدیمی هستند این نبوده که من تا حالا خواب بودم، خب این مربوط میشه به سرعت اومدن این فیلم ها توی اینترنت. و خب مسلما حالا حالا ها عقب هستم و خواهم بود.